het vliegveld

Na een maand vol feestjes en vrienden en vriendinnetjes zien stond ik nu dan toch echt op schiphol. Wat was het een drukke dag geweest. Het gaf nu toch wel een raar gevoel dat ik voorlopig niet meer terug zou komen en iedereen niet meer zou zien. Voelde ook wel gek om alleen op schiphol te staan. Op het laatste moment hadden we besloten dat jaco met de auto zou gaan, zodat we meer spullen mee konden nemen. Gelukkig had Anouk mij weg gebracht naar schiphol. Eenmaal daar aangekomen kwam ik erachter dat de vlucht twee uur vertraging had en omdat ik dit keer niet met jaco was, was ik precies twee uur te vroeg gekomen. Normaal gesproken check ik altijd de vlucht van tevoren, maar met alles wat ik nog moest regelen was ik dit vergeten. Ah fijn. Zeven uur later kwam ik aan in Valencia. Ik pakten een taxi en kwam aan bij het huis waar ik de komende maand zou door brengen. Even twijfelde ik nog om aan te bellen. Toch deed ik het. Cristina de vrouw van wie het huis is deed open en ze praatte in het Spaans tegen mij. HELP ik kan nog geen Spaans. Gelukkig was er een meisje uit Oekraïne die kon vertalen. Het was inmiddels al twaalf uur, maar ik wilde toch nog even ergens op een terrasje zitten, zodat ik rustig een sigaretje kon roken. Ik liep door de straten van Ruzafa (een hippe opkomende wijk in Valencia) het was heerlijk om even de benen te strekken na al dat zitten. Ik kwam uit bij cafe Balli. Een hip cocktail tentje, met een muziekje en vrolijke lichtjes. Ik dronk een gin met schweppers en ging daarna terug naar huis. Bloedheet! Er is geen airco.